Na diefstal van telefoon in Parijs op zoek naar mezelf

Vrijheid, gelijkheid en broederschap. Precies op de dag (14 juli) dat Frankrijk de bestorming van de Bastille viert, waarbij de Zonnekoning in 1789 voor zijn diensten werd bedankt door het volk, word ik in Parijs bedankt voor mijn komst door een paar Noordafrikanen die mij als een sprinkhanenplaag op het plein voor Centre Pompidou (ik ben op weg naar de expositie van Roy Lichtenstein) bespringen en mij van alles laten zien en aan mij trekken. Als ik ze vraag weg te gaan, blijk ik mijn telefoon kwijt te zijn. Ik zeg regelmatig tegen mijn dochters dat ze alert moeten zijn op zakkenrollers en dan overkomt mij het….

Mijn abonnement loopt via RTV Oost en ik voorzie dat de heren met mijn telefoon op mijn kosten hun hele families in Verweggistan eens uitgebreid gaan bellen. Ik bel (met een andere telefoon) Jaap Hilbink, directeur Techniek van de omroep. En hij neemt tot mijn opluchting op zondag gewoon op. In plaats van mij uit te kafferen, hoort hij mij aan en belt later terug: telefoon geblokkeerd! “En laat dit akkefietje je vakantie niet verpesten”, zegt hij nog. Mijn vriend Hessel die zo’n beetje alles voor mij regelt wat met ICT te maken heeft, verandert mijn wachtwoorden, en hij blaast op afstand de telefoon op. Totale schade: alleen de waarde van de telefoon. Valt mee, hoewel ik ook hard moet werken voor een nieuwe.

De schade blijkt in de dagen erna groter. Hoewel Hilbink mij had verzocht mijn vakantie niet te laten verpesten door het voorval, doet het dat natuurlijk wel. Ik doe echt mijn best niet chagrijnig te zijn, maar in elke kleurling herken ik een potentiële zakkenroller, verkrachter en dief. Als iemand iets te dicht bij mij komt, duw ik hem met een ferme duw van me af. Ik grom, en ik baal. Van die klootzakken. Maar vooral van mezelf. Ik ben enige dagen niet meer zo tegen zware fysieke straffen als normaal. Ik weet zeker dat ik, als ik één van de klootzakken tegen zou komen, ik net zo lang zou blijven schoppen en slaan tot hij niet meer zou bewegen.
De kosten van de telefoon overleef ik, zeker met relaties als Jaap en Hessel die zelfs in het weekend mij zonder morren helpen. Nee, die klootzakken hebben veel meer gestolen van mij: mijn ego, mijn gevoelens, de kunst om op afstand dingen te bekijken en te beoordelen. Haal het laagje vernis er af dat fatsoen, welvaart en ontwikkeling heet en iedereen verandert in een barbaar.

Later deze week werd ik bij de Seine aangesproken door een paar vrouwen die aandacht wilden voor een goed doel in Afrika. Ik pleurde hen nog net niet de Seine in. In de metro bedelde een (bruine) vrouw met een kind op haar arm. Normaal geef ik altijd geld, ik ken alle verhalen dat je dan niet helpt, want ik kan heel slecht tegen kinderleed. Maar nu? Een grom en een grauw. Zo wil ik niet zijn: ik wil mijn ouwe Jan terug…