RTV Oost

Groene Suzuki

Als journalist moet ik het voor een belangrijk deel hebben van verhalen van mensen die ik toevallig tegenkom of die mij wellicht bewust zoeken. Daarom heb ik nooit moeilijk gedaan over bekendmaking van mijn e-mailadres en mobiele nummer: iedereen mag het hebben, graag zelfs.

Er wordt wel eens misbruik van gemaakt door mensen die mij te pas en onpas bellen, maar ach, dat ik neem ik op de koop toe. Soms doe ik wat met de informatie, soms ook niet. Waar ik een hekel aan heb, is aan anonieme brieven. Daardoor ben ik wel eens een scoop misgelopen, maar liever dat dan achterbaks gedrag belonen. Ik krijg ook wel eens (wel ondertekende) brieven van mensen vol beledigingen of agressie. Ben ik (kunt u zich wellicht wat bij voorstellen) ook niet van gediend: ik ken die mensen vaak niet eens.

Onlangs belde ik de schrijver van zo’n brief op en vroeg hem om uitleg. “Ik lees wel eens wat van je en ik hoor je af en toe op de radio, dat liegt er ook niet om. Ik heb u in mijn brief op dezelfde manier toegesproken”. Prima, ik wil de brief laten afdrukken in het desbetreffende weekblad, u mag uw brief bij mij in het programma komen voorlezen, maar privé weiger ik zo’n brief. En dat begrijpen de meeste mensen niet.

Blijkbaar denken mensen mij te kennen als ze stukken van mij lezen of mij horen of zien via radio en televisie. Nou zit er wel een heleboel Medendorp in de Medendorp die u via RTV Oost bij u thuis krijgt ‘geserveerd’. Maar zoals ik soms ondernemers of politici ondervraag, nee, zo praat ik thuis niet met mijn vriendin, kan ik u verzekeren, dat doe ik voor het programma, voor de informatie.

Deze week had ik een afspraak in Zwolle bij Earthship. Ik parkeer mijn auto voor de deur, naast een groene Suzuki Jeep. Ik zat te bellen, een oudere man stapt in de groene Suzuki en laat het portier uit zijn hand glippen dat tegen mijn auto slaat. De man stapt echter gewoon in en lijkt weg te willen rijden. Ik beëindig het telefoongesprek en stap uit om de schade te bekijken. Ik tik op zijn raampje, doe het portier van zijn auto open en zeg dat ik het raar vind dat hij zonder iets te zeggen wil wegrijden. “U heeft geen schade en zat te bellen”, zei hij. Beide klopte. Maar dan nog vind ik het raar dat u zonder wat te zeggen weg wil rijden. En toen had ik het gedaan. Ik kreeg verbaal onder uit de zak, hij kwam dreigend op mij af en zei mij eens even op dezelfde manier te zullen behandelen als ik altijd met mijn gasten deed. En hij ging ook nog even mijn baas bellen.

Ik was kwaad en gestreeld tegelijkertijd door dat nare mannetje in de groene Suzuki. Gek he?

Vorige bijdrage

Over de zoon van Prins Claus, Willem-Alexander, en de zoon van Prins Carnaval

Volgende bijdrage

Slechter kan het niet, stop toch met dat Twentedinner

Jan Medendorp

Jan Medendorp

Jan Medendorp is gespecialiseerd (interviews, reportages, analyses, commentaren, columns) in sociaal- en financieel-economische onderwerpen, sport, politiek en human interest (voor krant, radio, televisie, maar ook bedrijfsfilms).

Nog geen reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *