Michel Boerebach

Ik ken Michel Boerebach vooral van zijn machtige dijen en afstandschoten. En zijn halflange witte haar. Ik ken natuurlijk ook de soms smakelijke verhalen uit die tijd over zijn aandacht voor de vrouwen en omgekeerd.
Ik ben nooit heel close met hem geweest, ook al omdat hij geen prater was. Dus toen hem het allerergste overkwam wat je als ouder kan overkomen, heb ik hem nooit durven aanspreken. Ik neem het mezelf tot op de dag vandaag kwalijk. Hij mij niet, bleek toen ik hem onlangs een uur lang op zaterdagochtend voor Radio Oost mocht interviewen.
Ongekende kwaliteiten blijkt hij als schrijver te hebben. Ik lees wekelijks zijn stukjes met plezier op deze site. Hij kan goed schrijven, zijn gevoelens goed op papier krijgen en dat is een kunst.
En hij kan tegenwoordig ook goed praten. En hij is eerlijk. ‘Nooit gedacht dat ik nog zo gelukkig kon worden’, zei hij over zijn nieuwe relatie met wie hij ook een kind heeft. ‘Ik ben assistent. Je moet je kwaliteiten onderkennen, ik weet niet of ik de kwaliteiten heb om een goede hoofdtrainer van een club in het betaalde voetbal te zijn’.
Nog meer dan succes van FC Twente hoop ik op Go Ahead, mijn ouwe cluppie. Ze hebben echt kans, vind ik, maar Boerebach nam zijn spelers in bescherming toen ik mopperde over verloren punten en nodeloze gelijke spelen. Hij traint nu jongens die zelfde leeftijd hebben die zijn eigen jongens ook zouden hebben gehad. Hij heeft zijn leven beschreven in ‘Nooit meer zaterdag’. In mei komt de nieuwe versie uit. Effe kopen, dacht ik zo.