Ook voor vrouwen, Nico Dijkshoorn

De voorstelling heet ‘Ook voor vrouwen’. Alsof het publiek bij het horen van de namen van Nico Dijkshoorn en Leon Verdonschot zou vermoeden dat uitsluitend seks, voetbal en rock’n roll de ingrediënten van de show zouden zijn. Het tegendeel is waar. Weliswaar wordt de vrouw van voetbalvedette Wesley Schneider nog wel even als hoer weggezet, maar meer voetbalzaken passeren nauwelijks in de show nauwelijks de revue.
Dijkshoorn is in de omgang een naar mannetje. Omhooggevallen en arrogant, maar het zal me verder een zorg zijn, hij heeft heel weinig nodig om tot geweldig proza te komen. Zo begint hij in theater Bouwkunde te Deventer (door hem op twitter omschreven als ‘fijn en later geweldig theatertje’) met een verhaal over een schilderij dat op Marktplaats te koop wordt aangeboden. Eerst klinkt het nog aannemelijk, dan slaat de fantasie op hol. En wordt de brief aan de verkoper op Marktplaats absurdistisch.

Daarna pakt Dijkshoorn een gitaar. En tot mijn verrassing kan hij spelen. Rock ’n roll! Dat doet hij met Denvis, door Verdonschot omschreven als het Mirakel van Mierloo. Voor mij mist Denvis, met tatoeages en zijn shirt open tot op zijn navel, de x-factor, maar de muziek is een goeie afwisseling voor het proza dat dan weer Verdonschot en dan weer Dijkshoorn voordraagt.
Wat is er zo knap aan die monotone voordracht van Dijkshoorn vraag ik me af, terwijl ik naar hem luister. Het is de spanning die zijn tekst in zich heeft. Een goeie grap ligt op de loer. Dat valt pas op als Verdonschot het woord heeft. Hij schrijft prachtige verhalen over het echte leven. Dijkshoorn heeft de absurde humor.

Het gaat deze avond over muziek. De bezoekers krijgen een strook papier waar het favoriete album van de favoriete artiest op ingevuld mag worden. Karlijn wordt geselecteerd en vertelt boeiend over haar favoriete album van Deus, dat ze dagelijks in de bus op en neer naar school draaide op haar walkman. Terwijl ze wordt geïnterviewd door Verdonschot, schudt Dijkshoorn een gedicht over haar uit zijn mouw. Knap.
Dijkshoorn vertelt over zijn favoriete artiest, James Brown, “Van hem leerde ik dat muziek via je hart je hoofd ingaat.” Verdonschot leest een hartverscheurend verhaal over Jacques Herb. Over de fans die na afloop om een handtekening vragen. En een fan die om een cd vraagt. “Kaarten zijn gratis, voor de cd moet je betalen,” legt Herb uit. “Maar ik ben gehandicapt….”
Het meest briljante verhaal van de avond is van Dijkshoorn over zijn Chinees die een groentesiersnijder zoekt. Hij wordt aangenomen. Want hij zegt dat hij een kraanvogel uit winterpeen heeft gesneden en al dertig zelfportretten uit kiwi.

Het meest indringende verhaal komt van Verdonschot. Het gaat over John Hiatt die Keith Bakker bezoekt in de afkickkliniek. Hij vertelt aan een groep verslaafden over zijn afkickproces. En over het verzoek om ‘Have a little faith’ te spelen voor de groep. Om niet geconfronteerd te worden met de ogen van de verslaafden die zich vullen met tranen, zoekt Hiatt een plek op een meter voor zich, waar hij strak naar blijft kijken.
De avond wordt luchtig afgesloten met een verhaal dat Dijkshoorn en Verdonschot gezamenlijk schreven over een foto in de plaatselijke krant. Ze kozen een foto van een kok die in een luchtballon een diner bereidt.
Zeer de moeite waard, maar Twentenaren zullen een stukje moeten rijden, want optredens (behalve op 28 oktober in Zwolle) aan deze kant van de IJssel zijn verder niet gepland.