Nummer 12

Er verschijnt binnenkort een boek over sterke merken in Twente. Met dat boek zijn ze al een paar jaar bezig omdat het commerciële bagger wordt. De bedenkers bedelen bij elk bedrijf van enige naam om alsjeblieft mee te doen. Natuurlijk doet OAD mee omdat Arke meedoet en omgekeerd. Ik lees dat ze (waarschijnlijk ten einde raad) zelfs de gemeente Enschede opvoeren als sterk merk (volkomen terecht, met een geweldig klap stond deze supergemeente in mei 2000 op de internationale kaart).

Mijn bedrijf Anje Produkties met één man en een paardenkop (ikzelf) was ook ineens een sterk merk geweest als ik vijfduizend euro had willen schokken aan de bedenkers annex zakkenvullers. En dan had ik zelf de tekst mogen aanleveren die door zo’n copywriter (want zo zullen die snelle jongens zichzelf wel noemen) bijgepunt wordt. Een paar foto’s erbij en klaar is Kees. Weer een paar pagina’s gevuld.

Het businessblad Twentevisie is mediapartner maar die moest voor een interview ook vijftienhonderd euro betalen, wat ze uiteindelijk niet gedaan hebben. Vredestein komt ook in dit boek voor als fantastisch bedrijf. Moet je eens bij de buren van dit geweldige bandenbedrijf gaan vragen hoe sterk het merk was met de milieuramp die het veroorzaakte. Ze wachten nu nog op een simpel excuus. Sterk merk!

Of Bolletje dat jarenlang geen journalisten in het bedrijf duldde. Pas sinds die rijke uitknijper van een Ter Beek eindelijk is opgetieft, wordt het langzaam maar zeker een normale organisatie.

Ze hadden Herman Finkers moeten vragen, die heeft beslist vijf mille in de achterzak van de broek die hijzelf erg graag bokse noemt, hoor ik tot vervelens toe op de radio. Met Finkers op de cover van je boek kun je in Nederland voor de dag komen; Finkers is de pleister op het minderwaardigheidscomplex van Twente. Heel fundamentalistisch Twente wandelt achter deze zelfbenoemde taalpriester aan die als ware hij Johan Cruyff al in geen jaren meer aan het spel meedoet, maar over alles en nog wat een mening heeft.

Ik mis FC Twente in het boek. Ik mis Ten Cate. Ik mis Akzo dat ons mooie Blut und Boden-landje Twente zo heerlijk verziekt heeft in de afgelopen decennia en daar nog mee weg komt ook. Ik mis topkeeper Hennie Ardesch die zichzelf beslist als merk zal beschouwen. In het IKT-blad (achterin Twentevisie waardoor verwarring voor de hand ligt) werd hij onlangs geïnterviewd. Een verhaal zonder kritische vragen, Ardesch liep leeg en de redacteur werkte als copywriter. Een zeikstuk in Tubantia afgelopen week (in de advertentiebijlage De Ondernemer) dat daarop volgde, was zeer onderhoudend. Alleen jammer dat onder zulke stukjes dan de redacteur zijn naam niet durft te zetten.

Ik kan kortom niet wachten tot dat boek van de eeuw over sterke merken in Twente uitkomt. En wie ben ik dat ik dit durf te schrijven?