Bas Nijhuis
Ook ik was lange tijd in de veronderstelling dat Bas Nijhuis vooral een mooie scheidsrechterscarrière heeft omdat hij uit Enschede komt. Ik bedoel, met zijn gebruinde hoofd en iets te lange haar ziet hij er meer uit als een dandy die al heupwiegend de deerns van het platteland het hoofd op hol brengt, dan als een topscheidsrechter die zich spijkerharde verdedigers en drammende bestuurders van het lijf moet zien te houden. Volgens de mensen die hem vroeger hebben zien voetballen als rechtsbuiten, dartelde hij als een hinde langs de linksback van Rigtersbleek 7, die een half uurtje daarvoor nog de koeien had staan melken. Niet onbelangrijk detail: Nijhuis deed dat het liefst zonder bal, want zijn voorzet belandde veelal op het dak van de kantine achter de goal of hij miste de bal finaal, waardoor het speeltuig hobbelend over de achterlijn rolde. De stad Enschede was de afgelopen jaren hofleverancier van topfuncties in Zeist (directeur Henk Kesler, scheidsrechtersbaas Jaap Uilenberg), die zich op hun beurt weer omringden met paladijnen uit hun geboortestreek. Want Eric Braamhaar, Björn Kuipers en Bas Nijhuis werden toch vooral als hielenlikkers van Uilenberg beschouwd. Dat Nijhuis een paar jaar geleden het lef had Willem van Hanegem als coach van FC Utrecht naar de tribune te sturen, heeft hem nog lang achtervolgd. Sommige dingen doe je in het leven namelijk niet en dat heeft de Utrechtse aanhang Nijhuis nadien ook goed ingepeperd. Tot op de dag van vandaag neemt Nijhuis zijn telefoon niet op, tenzij hij het nummer herkent. Henk Kesler en Jaap Uilenberg zijn inmiddels van hun positie verdwenen, maar als Pieter Vink stopt is Björn Kuipers de beste scheidsrechter van Nederland. Kuipers heeft een paar supermarkten in het oosten des lands. Hij ruimt ’s ochtends nog even het magazijn op, mailt de laatste bestelling naar de groothandel want het bier is bijna op, helpt nog een paar klanten bij de kassa en stapt dan doodgemoedereerd in zijn auto om waar dan ook een wedstrijd te leiden. Maar deze kruidenier fluit wel in Dubai, waar het WK voor clubteams wordt gehouden. Decennialang had Nederland de beschikking over geweldige arbiters, ik herinner me een interview met Jan Wouters in dit prachtblad die met terugwerkende kracht alle Nederlandse scheidsrechters zijn excuses maakte, want toen hij in het buitenland voetbalde, had hij vooral te maken met thuisfluiters en ‘kwibussen’.
De uitstraling van Van der Kroft, het kontje van Derks, nu nog de flair van Jol of Van der Ende
Zoals Joop Munsterman schoon schip maakte bij FC Twente, zo ging Uilenberg bij de KNVB voortvarend te werk en verjongde drastisch ‘zijn’ scheidsrechterskorps dat de jaren daarvoor vooral op Mario van der Ende en Dick Jol had geleund. Uilenberg werd verketterd, uitgelachen, vriendjespolitiek verweten. Maar inmiddels lopen er weer een paar jonge scheidsrechters (naast Vink, Kuipers en Nijhuis ook Kevin Blom, Pol van Boekel, Richard Liesveld) die internationaal meetellen en die op de komende EK’s en WK’s te bewonderen zullen zijn. Kuipers en Nijhuis zijn intelligente, geestelijk onafhankelijke arbiters die toevallig hun wieg in Tukkerland hadden staan. En wars zijn van subjectiviteit. Ik moet daarom besmuikt lachen wanneer vanuit de kampementen der traditionele topclubs wordt gejammerd over hun vermeende sympathie voor de club uit hun geboortestreek, FC Twente. Kuipers en Nijhuis zouden nog net niet onder een rood-wit dekbed slapen en hebben de poster van Wout Brama boven de open haard hangen. Het zijn de denkbeelden van vastgeroeste geesten, die maar niet kunnen wennen aan de nieuwe status van FC Twente en maar moeilijk kunnen accepteren dat Nederland een topclub rijker is. Dat Nijhuis Orlando Engelaar tijdens De Graafschap-PSV van het veld stuurde wegens herhaaldelijke aanmerkingen op de leiding, was geheel conform de regels. Engelaar had niet zo dom moeten zijn ondanks een eerder geïncasseerde gele kaart (had ook rood kunnen zijn) zijn ongenoegen kenbaar te maken. Hij was gewaarschuwd. De links en rechts (vooral in het westen) gewekte suggestie dat Nijhuis zijn jaarkaart bij FC Twente veilig wilde stellen, is bespottelijk. Ja sorry, ik ben een fan van Nijhuis, 33 jaar pas en hij durft een beslissing te herzien: geen vrije trap aan de rand van het strafschopgebied, maar een elfmetertrap als hij bij nader inzien constateert dat Pascal Bosschaart in de wedstrijd van ADO tegen AZ toch binnen de lijnen de overtreding had gemaakt. Je moet maar durven. Bosschaart is toch de man die op twitter vieze Sinterklaasliedjes durft te schrijven en trots vertelt dat hij zijn borstharen laat wegharsen. Bosschaart lust normaal gesproken een ventje als Nijhuis rauw bij een slap koppie thee als die het lef heeft aan zijn boterham te komen. Maar in plaats van een spijkerharde zuigzoen, werd de Enschedeër bijkans door Bosschaart gefeliciteerd. Nijhuis maakt indruk, op vrouwen en mannen. Hij oefent bij de regionale omroep TV Oost wekelijks in een kakelprogrammaatje aan zijn mediapresentatie. En in de slagerij van pa (die vroeger ook floot) hakt hij bij tijd en wijle nog een paar karbonaadjes van de ribbenkast van een varken. Als schnabbel, maar zijn torso vaart er wel bij, hoort hij van de trotse en jaloerse klanten. ‘Je bent lekker bezig’, zoiets schijnt Engelaar, de man die bij FC Twente zo ongeveer van vaste waarde was voor Oranje maar tegenwoordig meer weg heeft van een vermoeide handelsreiziger die nog even met zijn zoontje van vier tegen een bal schopt. Rood is meer voor schandalige schoppartijen. Ik had het veel beter gevonden als Nijhuis de middenvelder van PSV in het voorbijgaan verbaal van repliek had bediend: ‘Ja, ik ben inderdaad lekker bezig; kon jij het niveau van een echte topclub niet meer aan dat je nu in Eindhoven speelt?’ Zoiets had Nijhuis moeten zeggen. Hij heeft de uitstraling van Leo van der Kroft, het kokette kontje van Frans Derks, nu nog de flair van Dick Jol of Mario van der Ende.
Nog geen reacties