Gertjan Verbeek

‘Wij zijn Ajax’. Alleen die drie woorden maken de Amsterdamse club buiten de hoofdstad zeer ongeliefd. Waar de val van Feyenoord leidt tot meelij, is de chaos bij Ajax alom een vruchtbare voedingsbodem voor plezier. Het zit diep bij het volk; ellende in Amsterdam weegt zwaarder dan een overwinning van Feyenoord. Mensen als Mario Been en Willem van Hanegem blijven in Rotterdam en verre omstreken onaantastbaar als volksheld, maar bij de supporters van Feyenoord kan ook Gertjan Verbeek blijvend een potje breken. Zijn rechtlijnigheid zorgt voor veel elitair dedain. Bij collega-columnisten van dit blad bijvoorbeeld, reden waarom Verbeek zijn abonnement opzegde – ook weer dom natuurlijk, maar het past bij zijn manier van denken en leven. In de volkswijken van Rotterdam hoeft de trainer maar met zijn vingers te knippen of De Kuip wordt bij wijze van spreken door supporters bezet. De verering kreeg er weer een laagje bij, vorige week, toen AZ de Amsterdammers aftroefde. Veel Rotterdammers zijn echt van mening dat Verbeek dat voor hen heeft gedaan. Dat blijkt wel uit de vele reacties die hij kreeg. Na Ajax volgde FC Twente en het lijkt er warempel op dat de opiniemakers in de voetballerij waardering beginnen te krijgen voor Verbeek, de oud-bokser die nog steeds voor niets of niemand bang is. Hij is vaak weggezet als een dommekracht die voor zijn hobby elke dag begint met het wegbreken van een dragend muurtje, terwijl hij zelf aan den lijve ondervindt dat goed voor je lichaam zorgen de start van een succesvolle sportcarrière is. Nog steeds loopt hij het grootste deel van zijn selectie op achterstand; het was de basis van het success in Heerenveen en in Almelo. En als ze op directieniveau in Rotterdam misschien iets beter naar hem geluisterd hadden, dan wel meer steun hadden gegeven… Ja, voor de voetballerij is hij een nerd. Tot op de dag van vandaag kiest hij voor een eigenzinnig bestaan in een wereld waar mooie, jonge, slanke, blonde vrouwen als trofeeën worden gepresenteerd. Verbeek gaat liever naar een tweede elftal of een jeugdploeg kijken, dan met een vrouw door een meubelpaleis slenteren of op de bank Ik hou van Holland kijken. Tja, dan ben je in de wereld van de glitter en glamour kennelijk een halve gare. Verbeek trekt een ander soort vrouwen aan, vrouwen die naar school zijn geweest. Hij praat met ze over kunst en cultuur, over de natuur. Het zijn vrouwen die over zijn mannelijkheid dromen in plaats van over een man in wie ze fysiek zonder veel moeite een weekdier herkennen. Natuurlijk gedraagt Verbeek zich regelmatig zoals hij eruit ziet. De sponningen van de directiedeur bij Heracles Almelo kieren nog steeds omdat Verbeek, als hij weer eens zijn zin niet kreeg van directeur of voorzitter, nadrukkelijk zijn spierkracht aanwendde… Dat doet hij iets steviger dan de gemiddelde trainer. En natuurlijk is Verbeek een hork zoals hij zich vorig jaar gedroeg tegen zijn collega Harm van Veldhoven (Roda JC) of onlangs ten opzichte van journalisten na de wedstrijd tegen Heracles Almelo.

Gertjan Verbeek is tenminste echt, oorspronkelijk, stoer én heeft verstand van voetbal

Maar Gertjan Verbeek is wel echt, oorspronkelijk, stoer én heeft verstand van voetbal. Bij hem wil ik onderduiken in geval van nood. Zoals voetballer Orlando Smeekes, die hij kent uit hun gezamenlijke periode bij SC Heerenveen. Orlando kwam ter wereld als drugsbaby. Hij ontmoette zijn moeder pas echt op zijn negentiende: hij schudde het handje van een tandeloze hoer. Orlando heeft geen fijne jeugd, hij leed een zwervend bestaan zonder enige structuur. Tot Gertjan Verbeek zich over hem ontfermde en hem een tijdlang onderdak bood. Hij krabbelde op, maar viel terug. Toen Orlando Smeekes na een autoongeluk door waanbeelden in een psychiatrisch ziekenhuis belandde, stond Verbeek weer voor hem klaar. Zo ongeveer als enige. Hij wist de verwarde Smeekes uit het ziekenhuis te krijgen en bood hem andermaal onderdak, mét vriendin en kind nota bene. Op een smal bemeten flatje in Almelo. Het zorgde voor een onverbrekelijke band tussen twee tegenpolen. Orlando Smeekes is Gertjan Verbeek anno 2010 tot in zijn ziel dankbaar voor diens hulp in tijden van wanhoop. Dankzij de zorg en rechtlijnigheid van de trainer heeft hij zijn voetbalcarrière uit het slop kunnen trekken. In Duitsland maakt hij naam en verdient hij behoorlijk geld. Eerst bij Stuttgarter Kickers, nu bij Carl Zeiss Jena. Het contact met Verbeek is gebleven. Als de trainer tijd heeft, zit hij gerust een uurtje of zes in de auto om Orlando achter het voormalige IJzeren Gordijn op te zoeken.

De waardering van de aanvaller is groot, maar soms is er kritiek. Als de modebewuste Orlando zijn leermeester weer eens in een oude trui op tv voorbij ziet komen, met daarboven een al te warrige haardos, gaat er een vilein sms’je de deur uit. Verbeek moet lachen om dergelijke plaagstootjes. Hij is blij met die input van Orlando en nog blijer met diens positieve (gemoeds)toestand. Dat veel mensen deze kant van Verbeek niet kennen, deert hem nauwelijks. Hij is nu eenmaal zichzelf. Oorspronkelijk, stoer, rechtlijnig. En hulpvaardig en gevoelig bovendien. Kennelijk.