De Haagse band Kane bedankt Rijssen

‘Thanx Rijssen! Fijne start. Talkin’ bout getting Lucky’

De Haagse band Kane is vooral Dennis van Leeuwen en Dinand Woesthoff. Voor de rest is het een komen en gaan van bandleden. Van Leeuwen (met hoedje, waarom?) en Woesthoff (natuurlijk is het niet te bevatten dat hij al weduwnaar is) vind ik nagemaakte jongetjes die overigens wel heel lekkere muziek maken. Woesthoff heeft mijns inziens iets te lang gekeken naar TMF-video’s van Brian Ferry, Robbie Williams en Jim Morrison.

Mijn dochters Kim en Niki zijn idolaat van Kane en dus gingen we vorige week naar Lucky in Rijssen waar de start was van de ‘No Surrender Tour’ van Kane die in totaal veertien shows omvat die overigens al ruim van tevoren allemaal uitverkocht zijn (ruim 20.000 tickets!).
Al voor het optreden is mijn afkeer van Kane versterkt; er loopt een wagonlading roadies en instrumentstemmers rond van wie een paar nota bene tijdens het voorprogramma de onbeschaamdheid heeft gewoon hun ding te doen op het toneel. En vlak voor de start van het concert gaan ze elkaar succes wensen via ‘high-fives’. Gatverdamme, doe normaal – hoewel er ooit een gitariste bij Kane heeft gespeeld die ook bij Robbie Williams heeft gespeeld, is de wens om internationaal door te breken nooit gelukt.

In de twee uur die volgen ga ik volledig om. Wat een geweldige cd hebben die omhooggevallen mannetjes afgescheiden. En dus ga ik me gaandeweg minder ergeren dat Woesthoff om de paar minuten zijn hand door zijn haar strijkt of op zijn kruis legt. Heerlijke rockmuziek in een fantastische zaal met echt goed geluid en (en dat mag ook wel eens gezegd) vriendelijk personeel aan de deur, bij de garderobe en achter de bar. Zelfs de dame van de merchandising hielp erg leuk bij de aankoop van twee T-shirts (voor mijn dochters). Twee uur spelen ze, oude en nieuwe nummers, de interactie met de zaal is er (vooral als Woesthoff meldt dat het eerste optreden van een tour altijd in Rijssen behoort te beginnen voor Kane). En als hij ontevreden is over het geluid, begint hij opnieuw. “Jullie hebben recht op een goed optreden.” En gelijk heeft hij.

De rest van de recensie komt van de hand van Kim en Niki: ‘Het concert begon heel toepasselijk met het gelijknamige eerste nummer van de cd, ‘No Surrender’. Hierdoor zat de sfeer in de zaal er meteen goed in. De liedjes van de cd zijn over het algemeen vrij stevig, maar ook de meer rustige nummers zoals ‘Point Blank’ en ‘Love over Healing’ (wat de titelsong is van de Kluun-film ‘Komt een vrouw bij de dokter’) werden vol overgave gespeeld. Vooral bij de nummers ‘Heartbeat’, ‘Scream’ en ‘A little Something’ ging de hele zaal uit zijn dak. Dinand wist zijn gevoel goed over te brengen op de zaal en leek soms wel in trance. Hierdoor werden we nog meer opgezweept. Over het begin van het ‘Here comes the End’ was hij blijkbaar niet helemaal tevreden. Na een aantal regels stopte hij de muziek en riep hij dat hij het niks vond. Hij wilde de liedjes goed performen en daarom wilde hij het nummer opnieuw beginnen. Niet alleen nummers van zijn nieuwste cd werden gespeeld, maar ook oude hits kwamen langs. Het publiek kon nummers zoals ‘Catwalk Criminals’ en ‘Rain Down on Me’ erg waarderen. Ook de traditie om het nummer ‘Dreamer’ dat hij voor zijn overleden vrouw Guusje Nederhorst schreef, te zingen, werd voortgezet. “Waar ik ook speel, wat de setlijst ook is, dit nummer zing ik altijd”, zei hij daarover. Kane kwam terug voor een toegift en kwam daarna terug om nog één keer ‘No Surrender’ te spelen. Op twitter schreef Dinand ’s nachts: ‘Thanx Rijssen! Dat was heel fijn om zo te starten. Talkin’ bout getting Lucky!!! Zie je op Java Eiland!!! D.’

Jan, Kim en Niki Medendorp

Nog te zien: Bevrijdingsfestival Zwolle 5 mei