Theo Pruntel geeft Ten Cate toekomst, Geert Steinmeijer haakt af

Ik (Theo Pruntel) had het van de beurs gehaald

Links Geert Steinmeijer is verrassend openhartig over zijn poging Koninklijke Ten Cate over te nemen.

Het is een politiek bedrijf, iedereen praat erover en dat is niet goed.

Na de opgewekte persconferenties van Philips en Akzo Nobel volgde een al even enthousiaste Theo Pruntel van Koninklijke Ten Cate. Alsof er geen denimdrama is geweest (130 miljoen afboeking in 1998). “Maar het is een mooi bedrijf. Het komt wel goed,” liet Theo Pruntel monter weten. “We doen voorlopig geen gekke dingen, we streven naar tien procent groei jaarlijks.” Opvallend was de uitval van Theo Pruntel aan het adres van zijn voorganger Frank Schreve: “Er is niets gedaan met de signalen die al in 1995 en 1996 werden gegeven. Dat komt doordat het bedrijf verkeerd is aangestuurd.” En nog belangrijker, Pruntel staat open voor gesprekken met overnamekandidaten. Maar Geert Steinmeijer, tot voor kort de meest serieuze, is inmiddels afgehaakt.

De Raad van Commissarissen is minder gek dan gedacht. Zij hielden niet alleen de overnameplannen van Steinmeijer tegen, maar ook een grote acquisitie (de resterende 50% van Synbra) in de textiel van 170 miljoen. “Ik zou dat als bestuursvoorzitter niet hebben durven voorstellen,” sneert Theo Pruntel meedogenloos. “Volstrekt terecht dat de Commissarissen dat geblokkeerd hebben. En dat Ten Cate niet ten dode is opgeschreven blijkt wel uit het feit dat de financiering daarvoor rond was. Banken zijn heus niet gek. Onze solvabiliteit is nu 32,5%, dat moet langzaam groeien naar 35%. Dat is een prima percentage voor een bedrijf als Ten Cate.” Koninklijke Ten Cate is jarenlang geleid door George Reudink. Zijn beleid was gericht op het aankopen van winstgevende kunststofbedrijven en het afstoten van de textielbedrijven. Soms zelfs voor een appel en een ei. Reudink was (toen nog Nijverdal) Ten Cate en Ten Cate was in die tijd Reudink. Journalisten hadden zijn rechtstreekse doorkiesnummer op kantoor. Inspraak en medezeggenschap stonden niet bovenaan zijn favorietenlijstje. De goede managers vertrokken en de tweede garnituur ging hielenlikken. Ten Cate was verworden tot een volstrekt centraal aangestuurd bedrijf waarvan de motor haperde als de voorzitter griep had.

Dictatoriaal

Het is gentlemen Frank Schreve te verwijten dat hij onvoldoende onderzoek heeft gedaan toen hij op voorspraak van Reudink het roer overnam. Een moderne manager die het bedrijf wilde leren kennen, en niet direct als een bezetene te keer wilde gaan. En vertrouwde op zijn naaste medewerkers. Een plompe organisatie waar slecht nieuws heel langzaam naar boven sijpelde als in een dictatoriaal geleid staatje waar de boodschapper zijn leven niet zeker is. Verder is Schreve te verwijten dat hij geen korte metten heeft gemaakt met de ordinaire ruzie tussen zijn topmanager De Vries en zijn medebestuurder Van de Sanden. De Vries is een zeer ambitieuze manager die zich altijd geremd voelde door zijn superieuren. Niemand beter dan hij kent de textiel. Theo Pruntel heeft de kwaliteiten van De Vries onderkend en samen met hem de strategische heroriëntatie – die nog geschreven was door Frank Schreve – verder aangescherpt: Ten Cate blijft één bedrijf. Punt. Verder heeft hij volledige loyaliteit van De Vries geëist. En gekregen. Inmiddels is de beurskoers in Nederlandse guldens weer opgeklommen tot om en nabij de zeven tientjes waardoor potentiële overnamekandidaten zijn afgehaakt.

Schreve

Eén van die kandidaten was Geert Steinmeijer. Bekend van Van Heek Ten Cate en het beursgenoteerde Van Heek Tweka. Zijn interesse in Ten Cate lekte eind december uit; en was om verschillende redenen heel saillant. In de eerste plaats omdat de voormalige organisatiedeskundige zijn schreden op het ondernemerspad zette begin jaren negentig met de overname van de huishouddivisie van datzelfde Nijverdal Ten Cate. Bovendien is Frank Schreve commissaris bij Van Heek Tweka. Schreve heeft al eerder aangegeven dat hij is teruggetreden nadat de plannen van Steinmeijer uitlekten. En Steinmeijer wordt zelfs boos als de integriteit van Schreve ter sprake komt. “Wij hadden heel goede afspraken met elkaar. Schreve is één van de meest integere mensen die ik ken.” Wel erkent Steinmeijer dat hij op het moment dat Schreve nog bestuursvoorzitter was van Ten Cate en dus ook commissaris bij zijn bedrijf, hij heeft gesproken met gedelegeerd commissaris De Wit. Later heeft hij zelfs een briefje gestuurd waarin hij zijn plannen ontvouwde en aandrong op een gesprek. Theo Pruntel (inmiddels als ad interim aangesteld) vroeg om respijt tot 1 maart en daarna zou Steinmeijer welkom zijn om te praten.

Eén bedrijf

“Ik heb in oktober vorig jaar vastgesteld dat de koers van 45 gulden van het aandeel Ten Cate absoluut niet in overeenstemming was met de waarde van het bedrijf. Dan ben ik zakenman genoeg om te bekijken of ik daar iets mee kan doen. We hebben plannen gemaakt en die voorgelegd aan De Wit. In grote lijnen behelsde ons plan niet anders dan wat ik ze nu zie doen.” Dat betekent dus dat Steinmeijer ook Ten Cate als één bedrijf wil laten bestaan, terwijl de gedachte was dat hij alleen geïnteresseerd is in de textielbedrijven en de kunststof- en rubbersector zou doorverkopen. “Nee dus.” Maar Steinmeijer (zo is bekend) gruwt van onnodige overhead. “De holding van Ten Cate is niet van deze tijd. Veel te groot en allemaal mensen die niet in het ziekenfonds zitten. Het ondernemerschap moet juist in de werkmaatschappijen zitten. Daar moet het geld verdiend worden.” De plannen waren al in een zo ver gevorderd stadium dat Steinmeijer zelfs de financiering al voor elkaar had.

Beurswaarde

De hamvraag is wat Steinmeijer maximaal voor het aandeel zou willen betalen. Maar die vraag weigert hij te beantwoorden. Er staan 4.523.000 aandelen uit tegen 32,80 euro (op 1 maart), wat een totale beurswaarde geeft van ruim 148 miljoen Euro, maal 2,20 is afgerond 325 miljoen gulden. Na het Denimdebâcle is het eigen vermogen geslonken tot 275 miljoen. De stille reserves zijn onduidelijk. Ten Cate is een bedrijf waarvoor naar schatting acht tot tien keer de winst betaald wordt. Die was over 1998 (los opnieuw van buitengewone lasten) 37,5 miljoen. Dan kom je opnieuw uit op die 325 miljoen. En dus is het logisch dat Steinmeijer zegt dat hij tegen de huidige beurskoers geen interesse heeft. Want om alle aandeelhouders te overtuigen zal hij een premie van minstens twee tientjes moeten aanbieden. Zelf is hij dan minder geïnteresseerd, maar het is ook zeer de vraag of zijn financiers dan ook de portemonnee trekken. “Ik vind Ten Cate nog steeds een goed bedrijf met veel perspectief. In mijn plan zou de holding slinken tot maximaal vier, vijf mensen. De rest gaat naar de werkmaatschappijen of we hadden met hen wat anders gedaan…. Ik zou het bedrijf van de beurs hebben afgehaald. Daarmee zou het bedrijf in rustig vaarwater komen, geen gejaag meer met kwartaalcijfers. En er zou ook minder over het bedrijf gepraat worden. Ten Cate is een politiek bedrijf. Iedereen praat erover en dat is in dit geval niet goed.”

Tijdens de persconferentie in Amsterdam krijgt topman Theo Pruntel vanuit achterin de zaal aanwijzingen van De Vries en financieel directeur J. Lock.