Nummer 37

Vorige week vrijdag las ik in dit krantje dat ik een laffe lul ben die iedereen aanpakt, behalve mijn eigen RTV Oost-collegae omwille van mijn hypotheek; op zaterdag las ik in Tubantia dat ik juist voor mijn collegae zo\’n venijnige vlerk ben die met schorsingen in toom moet worden gehouden. Ach…

Elke maandagmiddag komt de hoofdredacteur van dit periodiek de burealen van RTV Oost opschuifelen. Hij maakt deel uit van een panel dat via de ether over alles een mening heeft. Han Pape ziet bij zijn wekelijkse bezoekjes veel, hoort veel, nuttigt op kosten van Oost lekker de warme maaltijd en koerst daarna weer richting zijn eigen (bijna lege) redactie.

Als hij een flinke jongen zou zijn, had Pape zelf opgeschreven wat hij ziet bij Oost. En als hij de regionale omroep inderdaad zo\’n slap zooitje vindt, zou hij wellicht eens moeten bedanken voor de eer om regelmatig in diverse programma\’s op te treden. Hij wordt gevraagd omdat hij minstens net zo\’n grote bek heeft als ik en altijd goed is voor een paar quootjes.

Misschien is Pape bang dat hij zijn enige voedzame maaltijd van de week moet missen, misschien vindt hij het gewoon lullig om als vaste gast uit de school te klappen, ik weet ook niet waarom hij zijn verhaal door een ander laat opschrijven.

Had hij met maar zelf gedaan, dan was het een leesbaar stuk geworden, want Pape kan wel schrijven, dat moet gezegd. Nu was er, afgezien van het eerste deel, niet doorheen te komen.

Pape heeft een aantal jaren geleden de uiterste consequentie getrokken uit de fusie tussen de Twentsche Courant en Tubantia. Knap. Hij begon een eigen krantje. Aanvankelijk met Hans Hupkes, maar die nam de benen omdat er geen droog brood werd verdiend en Pape ook niet bereid was daar verandering in aan te brengen. Wat is de zelfbenoemde vrijheid van Pape waard die in elk interview zegt dat hij \’zo Fransen of Wessels kan bellen\’ als het water hem tot aan de lippen staat. Waarom belt hij dan niet? Want dan kan dit krantje tenminste redelijk uit! Het is zijn schizofrenie.

Pape is de Roskam en omgekeerd. Hij erkent en ontkent dat tegelijkertijd. Als hij dood gaat, is deze krant dood. Mensen willen hem helpen de krant uit te bouwen. Maar sommige van die mensen lopen na verloop van tijd weer weg. Waar is Joop Schepers gebleven. Lourus Schrier?

Anderen willen hem helpen met het uitgeven van boekjes, de universiteit en hogeschool willen hem voorthelpen, de provincie Overijssel ziet een taak voor de Roskam het debat te organiseren. Onlangs was er weer een journalistiek fonds dat hem financieel wil helpen als hijzelf een goed marketingplan zou presenteren om de oplage flink uit te bouwen.

Hij wil het, maar ook weer niet.

Tot maandag, Han.