Als tiener en journalist al idolaat van Brood, nu nog

Ik moet weinig hebben van zogenaamde camera-journalisten, in jargon camjo’s genoemd. Het gaat bijna nooit goed, want ten koste van beeld, geluid of inhoud; in te veel gevallen is het nauwelijks beter dan het leuke vakantiefilmpje van de buurman. Maar de opnames in de documentaire Kunst begin drrr niet an leren dat het ook heel goed kan werken. Ivo de Lange (vriend van Brood en eigenaar van IQ-kunst in Zwolle) is op de huid van Herman Brood gaan zitten. En dan werkt zo’n betrekkelijk kleine camera natuurlijk veel beter dan een hele filmploeg. Het resultaat is geweldig. Dat komt ook omdat ik als tiener Brood tientallen malen op allerlei podia heb gezien. Ik was idolaat van de popster, zijn muziek en later zijn beeldende kunst, maar vooral de mens fascineerde me.

Herman Brood is ook de enige die ik ooit betaald heb voor een interview. Via zijn manager Koos werd in de jaren negentig een deal gemaakt. Ik bezocht hem op een vrijdagavond in hotel Wientjes in Zwolle waar hij sliep, ik wilde het radiogesprek voor de komende ochtend doornemen, maar hij had minder interesse in mij dan in de ogenschijnlijk erg jonge dame die ook op zijn kamer was.

De ochtend daarna pikte ik hem op, hij dronk bekers melk met Grand Marnier. We hadden afgesproken dat hij tijdens de uitzending geen drugs zou gebruiken, een afspraak waar ik later spijt van had, want na verloop van tijd kwam er geen verstandig woord meer uit. Na de uitzending bracht ik hem terug naar Wientjes, gaf hem het resterende bedrag en reed met een kater naar huis.

Ik ging dus met enige scepsis naar de documentaire van Ivo de Lange en filmmaakster Gwen Jansen. Maar waarschijnlijk omdat De Lange zijn vriend was, zijn de opnames fantastisch. Er schijnt vijftig uur band te zijn, er is ruim een uur van gebruikt, ik kan niet beoordelen of de goede keuze is gemaakt, wel vind ik het soms te gehaast – te veel mensen die er ook even in gefietst moeten worden, ik mis bij tijd en wijle een lijn, een verhaal. Maar de nooit eerder vertoonde privé-opnamen sec geven een goed beeld van Herman Brood als beeldend kunstenaar in de jaren 1992 tot 2000 toen zijn hoogtijdagen als muzikant voorbij waren. n de documentaire voorspelt hij zijn eigen dood, hij had in 1998 een tentoonstelling in Paramaribo waar hij een lang gesprek had met Desi Bouterse. Ook dit is op camera vastgelegd en in de film zien we Brood tijdens dit interview plotseling aan Bouterse vragen: ‘Huil jij wel eens?’

Jan Medendorp